Sövmek, bir insanın şahsiyet ve şöhretini yaralayacak bir şekilde, çirkin ve kaba sözleri açık olarak söylemektir.

Terbiyeli insanların ağzında çirkin kelimeler olamayacağı için, onlar hak edene bile misliyle mukabelede bulunamazlar. Nerde kaldı kendileri başlatalar veya haddi aşalar?!

Resulullah (sav) Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:

“Müslümana sövmek fasıklıktır, savaşmak ise küfürdür.” (Müslim, İman, 116.)

"Bir kimse diğer bir kimseyi fıskla veya küfürle itham etmesin. Aksi taktirde itham edilen arkadaşında bunlar yoksa, kelime kendisine döndürülür."(Buhârî, Edeb 44.)

"Sövüşen iki kişinin söylediklerinin vebali, mazlum olan tecavüzde bulunmadıkça başlayana aittir."(Müslim, Birr 68, (2587); Ebu Dâvud, Edeb 47, (4894); Tirmizî, Birr 51, (1982).)

Küfür deyince bir de iman açısından inkar etmek anlamında küfür vardır. Biz o konuda “Akaid” bölümünde yeterli bilgiler verdik. Burada şunu hatırlatarak sözü bitirelim:

İnsan yeryüzünde, yaratıcını tanımak, bilmek ve Ona kulluk etmek üzere yaratıldığı için, bu amaçtan uzaklaşarak, imandan mahrum olması ve küfür bataklığına düşmesi kendisi için bir şansızlıktır. Ölüm sırasında, kabir ve âhiret hayatında kendisi bakımından acı gerçeklerle karşılaşınca ikinci defa yeryüzüne çıkarılıp sınava tabi tutulmayı isteyecekse de, kendisine dünya yaşamı bir defaya mahsus olmak üzere verildiği için, bu isteği reddedilecektir.