Sövmek, bir insanın
şahsiyet ve şöhretini yaralayacak bir şekilde, çirkin ve kaba sözleri açık
olarak söylemektir.
Terbiyeli insanların
ağzında çirkin kelimeler olamayacağı için, onlar hak edene bile misliyle
mukabelede bulunamazlar. Nerde kaldı kendileri başlatalar veya haddi aşalar?!
Resulullah (sav)
Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:
“Müslümana sövmek
fasıklıktır, savaşmak ise küfürdür.” (Müslim, İman, 116.)
"Bir kimse diğer bir
kimseyi fıskla veya küfürle itham etmesin. Aksi taktirde itham edilen
arkadaşında bunlar yoksa, kelime kendisine döndürülür."(Buhârî, Edeb 44.)
"Sövüşen iki kişinin
söylediklerinin vebali, mazlum olan tecavüzde bulunmadıkça başlayana
aittir."(Müslim, Birr 68, (2587); Ebu Dâvud, Edeb 47, (4894); Tirmizî,
Birr 51, (1982).)
Küfür deyince bir de iman
açısından inkar etmek anlamında küfür vardır. Biz o konuda “Akaid” bölümünde
yeterli bilgiler verdik. Burada şunu hatırlatarak sözü bitirelim:
İnsan yeryüzünde,
yaratıcını tanımak, bilmek ve Ona kulluk etmek üzere yaratıldığı için, bu
amaçtan uzaklaşarak, imandan mahrum olması ve küfür bataklığına düşmesi kendisi
için bir şansızlıktır. Ölüm sırasında, kabir ve âhiret hayatında kendisi
bakımından acı gerçeklerle karşılaşınca ikinci defa yeryüzüne çıkarılıp sınava
tabi tutulmayı isteyecekse de, kendisine dünya yaşamı bir defaya mahsus olmak
üzere verildiği için, bu isteği reddedilecektir.