Yazılar

Kendilerini “solcu, laikçi, ulusalcı” diye adlandıran bir cephe, konumunu kaybetmeden kaynaklanan korkunç bir kin ve nefretle, biraz da hasetle, kıskançlıkla halka karşı, halkın dinine, kültürüne, medeniyetine, örf ve adetlerine karşı amansız bir kavgaya girişmişlerdir.

Aslında bu kelimelerin yan yana gelişinde gerçekten büyük bir garabet ve yanlışlık vardır. çünkü sosyalist enternasyonel ile ulusalcılık yan yana nasıl durur? Düşünmesi bile bir garip!

Ama burası Türkiye. Burada ilkeler yemekte yeşillik, sohbette çerez. Ya da acıkınca yenen cinsinden “helvadan putlar”…

28 Şubat davulla zurnayla geldi. O günkü iktidar yapısı hükümetin elini kolunu bağlamıştı. Acı bir tecrübeydi yaşanan. O post Modern denilen türden darbe geldi ve maalesef millete kan kusturdu.

Malum Milli Güvenlik Kurulundan çıkınca Başbakan Sayın Necmettin Erbakan doğruca parti başkanlarının yanına gitti. “Demokrasiye müdahale var. Beraber koruyalım” dedi. Onlar ise maalesef “Sana karşı müdahale var, bizi ilgilendirmez” dediler. Kafa yapıları zaten uyuyordu. İşin içinde iktidar beklentisi de vardı. İlkeli davranmadılar. üzerlerine düşeni yapmadılar. Millet de onları affetmedi.

Bu sorunun cevabı bellidir. Yasalar içinde kalan, hukukun üstünlüğünü gözeten, zaman ve zemine göre takdir hakkını yerinde kullanarak verdiği kararlarla halkın yüreğine su serpen ve adaleti koruyan yargı iyidir.

Tam tersi, yasaları yerinde uygulamayan, zaman ve zemine göre keyfi davranan, kişi ve zümrelere göre kararlar veren, kendi ilke ve ideolojisini, dünya görüşünü yargıya yansıtan, adalet duygusunu öldüren yargı kötüdür.

Daha düne kadar bize çağdaşlığı anlatıyor ve diyorlardı ki, “farklı yaşam biçimlerini bir arada ve barış içinde yaşatmak, çağdaşlıktır ve ‘laiklik’ bunu sağladığı için vazgeçilmezdir.”

Gerekçe de malum: “Bir toplumda farklı yaşam biçimleri olabilir. Herkes kendi yaşam biçimine yaşama hakkına sahiptir. Fakat kimse kimseye kendi yaşam biçimini dayatamaz. Bu ilkeye azınlıkta olanlar da uyar, çoğunlukta olanlar da. Laiklik, herkese din, inanç ve yaşama biçimi bakımından özgürlük getirir. Devletin veya etkin azınlık veya çoğunluğun baskısını önler. Anayasalar da bunun güvencesidir.”